Szczeniak jak labrador ocalił chłopca z ADHD

Nie ma chyba osoby, która by nie słyszała o ADHD. W internecie pełno jest informacji czym jest ADHD, jakie są dolegliwości itd. Jednakże to nie daje całego obrazu tego co czuję osoba zmagająca się z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, a już tym bardziej nie daje obrazu jak ciężko musi być rodzicom. Z zewnątrz, wygląda to tak jakby rodzice nie umieli wychować dziecka i że to jest z pewnością ich wina. Dla większości ludzi łatwiejsze jest ocenianie i osądzanie niż zrozumienie problemu. 

Liam Creed siedemnastolatek, u którego zdiagnozowano ADHD,  napisał książkę, która wzrusza i poucza. "Szczeniak jak labrador ocalił chłopca z ADHD" pokazuje jego świat, jego uczucia, jego zagubienie oraz odtrącenie przez otoczenie. Pokazuje jakie życie było przed diagnozą i po. Z perspektywy czytelnika nie była to łatwa droga, zwłaszcza, ze od normalnego życia, dzieliły go jego własne bariery. Kiedy wszystko wydawało się stracone, znalazł się ktoś, kto uwierzył w Liama i dał mu szansę na zmianę siebie i swojej przyszłości. Chłopak wraz z innymi dzieciakami z tzw., problemami przystąpił do projektu (filmu dokumentalnego), w którym miał wcielić się w rolę trenera psów, które w ostateczności trafiają do osób niepełnosprawnych. Nie było to łatwe, zwłaszcza dla kogoś kto ma problem z koncentracją. Popełniał błędy, na których się uczył, zaczął rozumieć siebie i innych, przestał koncertować się na samym sobie, a zaczął dostrzegać inny świat, w którym ludzie mimo złego losu nie poddają się. Osoby, które poznawał dodawały mu kopa do jeszcze większej motywacji. Nie małą rolę odegrał też jego podopieczny Aero, biszkoptowy labrador. Między nimi powstała więź, dzięki której oboje stali kimś lepszym. Liam dostał szansę, którą wykorzystał, a także wytrenował super psa, który dał odrobinę samodzielności tym, którzy jej potrzebują. Choć wiele osób w niego wierzyło (wychowawca i rodzina) to jak sam podkreślał, wszystko co osiągnął i wszytko czego dokonał zawdzięcza labradorowi. Był jego lekcją, przyjacielem a także uczniem. I choć trudno było się mu rozstać z Aero, to wiedział, ze taka była ich wspólna misja dla wyższego dobra. Kolejny przykład tego, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Chłopak przeszedł długa drogę aby wydorośleć i to czuć czytając jego książkę. Na swój sposób chaotycznie poukładana i wzruszająca, dająca pole to przemyśleń.

Mechanizm serca

Przeglądając księgarskie półki w oczy rzucił mi się dość intrygujący tytuł. "Mechanizm serca" autorstwa Mathiasa Malzieu przyciągnęło mnie tytułem, a opis z tyłu książki utwierdził w przekonaniu, ze jest to pozycja warta przeczytania. I tak oto wczoraj zaczęłam czytać książkę, a dziś już ją skończyłam. Od pierwszych słów w ciąga w nieprawdopodobną historię. 
Bohaterem jest Jack, który przychodzi na świat w najmroźniejszy dzień na ziemi. Jego serce zamarło. Jego rytm przywróciła kobieta, która zajmowała się odbieraniem porodów od prostytutek. Otóż aby poruszyć serce małego chłopca, zainstalowała mu zegar z kukułką. Od tamtego dnia chciała go chronić przed złem świata a także miłością, której jego serce by nie zniosło. Pewnego dnia, gdy wreszcie może udać się do miasta zakochuje się w małej śpiewaczce, o której nie mógł zapomnieć. Zaczął jej poszukiwać w szkole, gdzie w skutek wypadku musiał opuścić, to co było jego domem. Stwarza mu to okazję do odnalezienia ukochanej, ale także ze względu na jego delikatne zegarowe serce stwarzało dla niego niebezpieczeństwo...  Książka została określona mianem "baśni dla dorosłych" i rzeczywiście tak jest. Ukazany jest lekki erotyzm w sposób jawny, ale też subtelny, ukryty pod kołdrą ze słów. Pierwsze rozdziały książki, przypominały mi kreacjonizm B. Schulza, tylko znacznie lepszy. To co uderza, to dążenie do zaznania miłości, nie zważając na przeszkody. Niekiedy naiwne, pochopne, nieprzemyślane, ukazujące uczenie się na błędach, aż wreszcie dorośnięcie. Czytając książkę czasami się irytowałam, ale wspominając samo zakończenie przyszedł smutek i pewnego rodzaju refleksja, którą teraz jest mi dość trudno określić. Podsumowując to jest piękna historia, która może dać dużo myślenia. Polecam!

Zbuntowany Książe

Nareszcie udało mi się przeczytać ostatnią część z trylogii napisanej przez Celine Kiernan. Przyznam, że trzecia część zrobiła na mnie tak samo duże wrażenie jak dwie pierwsze. Rzadko kiedy się zdarza, że trylogia utrzymuje ten sam lub zbliżony poziom co poprzednie części. Miłe zaskoczenie i ciekawe zakończenie, jednak "czegoś" mi brakuje. Ostatnia część przez znaczną ilość stron ma raczej powolne tempo, a później nabiera rozpędu, zwłaszcza ostatnie rozdziały książki. Odniosłam troszkę wrażenie jakby pisana była w pośpiechu, albo brakowało pomysłu co by jeszcze tam "ućkać". Może to jest dobre rozwiązanie, może nie. Ogólnie całość mi się podoba, ale jet właśnie to małe "ale".